To dziwne uczucie – w wieku niespełna czterdziestu lat zacząć od nowa… Dziwne, ale bardzo przyjemne, człek młody jakiś się czuje, pełen dawno nieodczuwanej energii…
Zaczęliśmy próby z naszym Electric Chair, zespołem, który założyliśmy po odejściu z Artrosis. Dla mnie i MacKozera było to osiem lat wspomagania Artro na scenie, Migdał i Świcol również zaliczyli tam kilkuletnie epizody. Ponieważ wszyscy jesteśmy wypróbowanymi przyjaciółmi, nadto ludźmi o dość pogodnym usposobieniu, pierwsza próba nowej formacji dała nam razem mnóstwo radochy. Przede wszystkim muzycznie – zespół wzmocniła Agata, żona Migdała, od razu stało się jasne, że ten zespół bardzo Jej pasuje, a i my wprost urzeczeni jesteśmy Jej talentem i możliwościami. Kompozycje Migdała, a jest ich sporo (część z nich była szykowana na nową płytę Artrosis) zyskują obecnie nowy kształt dzięki pomysłom Agaty. To, że są małżeństwem, bardzo sprzyja procesowi twórczemu: Migdał na bieżąco inspiruje Agatę swoimi kompozycjami, które Ona z kolei, podczas wspólnej pracy, wyposaża w przemyślane partie wokalne…
Mamy już pierwszą próbkę naszych możliwości, utwór „Luana”, z którym zapoznać się można dzięki internetowej prezentacji, na stronie electric-chair.pl lub na youtube. Trzeba jednak podkreślić, że to dopiero pierwszy sygnał stylu, w jakim będziemy podążać. Materiał będzie, z założenia ma być, dość eklektyczny, ze słyszalnymi inspiracjami z różnych stron płynącymi. Oczywiście głos Agaty będzie rodzajem formalnej klamry, spinającej całość do jednej, wspólnej koncepcji. A Migdał, uwolniony twórczo z okowów stylistycznych poprzedniego zespołu, daje swobodny upust swej pomysłowości, kreatywności i wolności muzycznej…
Praca idzie bardzo szybko, jest to w zasadzie dopisywanie partii wokalnych do już istniejących wersji, które jako instrumentalne mieliśmy od dawna „pod palcami”. Migdał pewne rzeczy modyfikuje i ulepsza, ale nie są to zmiany rewolucyjne, raczej kosmetyczne poprawki. Jesteśmy wszyscy ogromnie szczęśliwi, że możemy spotkać się na próbie i wreszcie poczuć tę specyficzną energię, jaką daje pełna zgodność wszystkich grajków, skupionych wokół muzyki, która każdego jednakowo „kręci”. To wspaniałe uczucie, o którym trochę zdążyliśmy już zapomnieć. Odświeżamy je więc z radością. Zaś ja osobiście mam znajome poczucie, że robię coś, co w stu procentach zaspokaja mnie muzycznie – jak dawniej, w Sacriversum. Z pełną satysfakcją, ze wspaniałymi ludźmi i w fantastycznej atmosferze.
A jako, że szybko zbliża się maj, w którym wraz z ukochaną Kasią chcemy powiedzieć sobie „tak”, można mnie chyba nazwać jednym z największych szczęściarzy na Ziemi… Czego i Wam życzę! 🙂