Wpisy

Opublikowane w

O aborcji u libertarian, czyli wolność zniewolona?

Wolnościowcy nie są zgodni co do tego, czy poprzeć aborcję. W ugrupowaniu pozornie jednomyślnym wobec przyzwalania dorosłemu człowiekowi na wszystko, poza ograniczaniem wolności innej osobie – na nieograniczoną aborcję zgody nie ma. Wykształciły się dwa libertariańskie nurty (pro-choice vs. pro-life), prezentują skrajnie odmienne podejścia. Zdaje się, że zgodnie z ideowym obyczajem członkowie jak i sympatycy Partii Libertariańskiej mają w kwestii aborcji całkowitą wolność poglądów, a sama partia jednolitego stanowiska nie przedstawia. Daje tylko enuncjację, że kobieta powinna móc sama podjąć decyzję, czy aborcja jest złem – ale móc decyzję o aborcji podjąć (obciążając ewentualnie tylko własne sumienie) bez żadnych ograniczeń prawnych. Pod pewnymi wszakże warunkami.

Temat jest ciekawy i etycznie złożony: na ile bowiem wolność matki jest tu tożsama (czy w ogóle) z wolnością dziecka, będącego w rozumieniu naukowym istotą ludzką już w chwili poczęcia? Czyje prawo wolności – dziecka czy matki – jest tu chronione bardziej???

Zgodnie z libertariańską ideą każdy człowiek musi mieć prawo do stanowienia o sobie samym na warunkach ściśle określonych przez prawo, które – zapewniając wolność jednostce – równie mocno chroni jednostkę przed zamachami na jej wolność ze strony innych ludzi oraz instytucji. Są też (mówią o tym wiele razy liberalni, w tym libertariańscy, doktrynerzy) różne rodzaje wolności. Można być wolnym „od” czegoś: ucisku państwowego, ataku na własność prywatną i wizerunek, ale też od złodzieja, mordercy, gwałciciela, napastnika, czy nawet nadmiernego hałasu, dymu tytoniowego w pobliżu itp. Istnieje też wolność „do”, czyli (inaczej mówiąc) niezbywalne prawo do – życia, posiadania własności, niepodległości państwowej, nienaruszalności naszych dóbr osobistych i wizerunku, równości wobec prawa, ale też do posiadania broni, prawa jazdy czy psa.

Dlatego też wśród najważniejszych – nienaruszalnych – praw jednostki ludzkiej na świecie jest prawo do ochrony życia. To jest najważniejsza, podstawowa wolność człowieka: nikt nie może przyjść i mnie tak sobie, bezkarnie zabić. Dlatego właśnie libertarianin będzie często zwolennikiem kary śmierci za świadome zabójstwo (przynajmniej powinien nim być) – i dlatego też żaden libertarianin nie poprze aborcji na życzenie.

Nie ma wytłumaczenia, że wpadka albo że „mój brzuch – moja sprawa”. Ochrona życia należy się każdemu: tobie, dziewczyno, ale tak samo dziecku w twoim brzuchu. Twoja wolność kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność twojego dziecka. W tej sytuacji jesteście idealnie równi wobec prawa… Skąd jednak oficjalne stanowisko Partii Libertariańskiej, że powinnaś mieć wolność wyboru w sprawie własnej aborcji? A, bo skoro uważasz, że chcesz taką niegodziwość popełnić, obciążając własne sumienie, to żaden urzędnik państwowy nie powinien Ci tego zabronić. Ale – uwaga – w sytuacjach szczególnych. Takich, jak zagrożenie twego życia albo jednoznaczne rokowania letalne wobec płodu. Każda inna sytuacja będzie zabójstwem i jako takie powinna być zakazana prawnie.

Warto by nieco szerzej wyłożyć zagadnienie.  Libertarianin bowiem nie może być zwolennikiem przerywania ciąży jako prawa absolutnego: tam, gdzie zaczyna się ludzkie życie (a zaczyna się w łonie matki), tam obowiązuje prawo, chroniące życie ludzkie. Libertarianin może natomiast (i powinien) domagać się rozszerzenia bezwzględnego prawa o ściśle opisane wyjątki, bo np. nie każda ciąża jest świadomym aktem powołania do życia ludzkiej istoty.

Na przykład gwałt, czyli brutalne naruszenie wolności osobistej kobiety skutkuje faktem ciąży patologicznej społecznie: powołanie życia ludzkiego nie było tu poprzedzone świadomością faktu, że ciąża może się zdarzyć. Dziecko samo swego powstania nie zaplanuje, przeto brak siły decyzyjnej o jego świadomym powołaniu do życia (świadomym, nie zaś zaplanowanym – nie ma usprawiedliwienia dla wpadek) już powinno być wyjątkiem w ustawie.

Zagrożenie życia kobiety wskutek przymusu donoszenia płodu bezwzględnie rokującego śmierć po narodzeniu powinno być także objęte przyzwoleniem prawnym na aborcję – z takiego powodu, że wtedy wartością bezwzględnie chronioną musi być życie matki. Dopiero po zaakceptowaniu takich wyjątków libertarianin może dopuścić w prawie względy etyczne, tzw. dać matce wybór, czy chce skorzystać z aborcji, jeśli byłoby dla niej ku temu bezwzględne wskazanie, medyczne lub społeczne. W każdej innej sytuacji libertarianin powinien chronić życie każdego człowieka, także nienarodzonego.

W konkluzji: życie nie jest czarno-białe, zdarzają się przypadki ciąży patologicznej – i wówczas kobieta powinna mieć wybór, czy skorzystać z prawa do aborcji. W każdej ciąży niepatologicznej, czyli zaplanowanej i zdrowej, aborcja powinna być zakazana: tak, jak zakazane jest zabijanie człowieka już narodzonego. Czy taka wykładnia będzie odpowiadać obydwu „frakcjom aborcyjnym” w gronie zwolenników myśli libertariańskiej???

Opublikowane w

O Libertarianach demonstrujących, czyli nowa opcja

Niektórzy pytają, skąd wzięła się w antyrządowych demonstracjach żółta flaga z wizerunkiem ostrzegawczo prostującego się grzechotnika i napisem „Don’t tread on me!” (w wolnym tłumaczeniu – „wara ode mnie!”, w bardziej dosłownym – „nie depcz po mnie!”). Młodzi ludzie flagę taką niosący spotkali się Krakowie z agresywnym atakiem Antify. „Nie pasujecie tutaj” – mieli usłyszeć poszkodowani, a ich flaga Gadsdena, symbol amerykańskich wolnościowców, podeptana znalazła się na ziemi.

Bo też mają wielki problem z Libertarianami (tak, ich właśnie rzecz dotyczy) lewicowi bojówkarze. Wolnościowcy (od francuskiego „Liberte”) nie mają bowiem nic wspólnego z lewicą. W sensie gospodarczym opowiadają się za kapitalizmem, w tym za poważnym ograniczeniem roli państwa w gospodarce. Chcą obniżki podatków, deregulacji, a także decentralizacji państwa. Mają przez to coś wspólnego z wolnorynkową frakcją Konfederacji, ale – stop – Libertarianie, głównie przez światopoglądowy program, wyraźnie odcinają się też od polskiej prawicy (nazywanej tak przecież z racji na głoszony konserwatyzm obyczajowy i związki z kościołem).

Program obyczajowy Libertarian to kwintesencja słynnego, zwalczanego przez katolickich duchownych „Róbta, co chceta”. Ich hasłem jest swoboda obyczajowa. „Uznajemy, że moralność nie może podlegać obiektywnej ocenie ani regulacjom państwa. Tak długo, jak długo swoim postępowaniem nie naruszasz wolności drugiego człowieka, nie będziemy wchodzić do Twojego talerza, łóżka czy Twoich tradycji” – głoszą wolnościowcy na swej stronie internetowej www.partialibertarianie.pl . Chcą też zastąpić państwowe małżeństwa umowami cywilno-prawnymi, zalegalizować marihuanę i inne substancje psychoaktywne (pod szczególnymi warunkami). Mówią też o równouprawnieniu związków wyznaniowych.

Co zrobić z takimi cudakami, zastanawiałby się obserwator polskiej sceny politycznej. Libertarianie idą bowiem w poprzek tradycyjnemu podziałowi, ustawiającemu lewicę po jednej stronie z „późnymi wnukami” komuny, a prawicą nazywając tych, którzy jako „czarni” usadawiają się w kościelnej krypcie. Otóż wygląda na to, że ów przaśny podział (jak mówią, dawny PPR wciąż walczy z dawnym PPS-em), ustanowiony w roku 1989 i zakonserwowany okrągłostołowym układem w Magdalence właśnie ma szansę się zakończyć.

Młodzi ludzi dostrzegli bowiem, że świat wcale nie jest czarno-biały, a raczej: czarno-czerwony i chyba czas już najwyższy zerwać z dwubiegunowym jego widzeniem, wmawianym ciągle Polakom w imię ponoć lepszej (dla kogo?) sprawy. Jednak nie tak łatwo jest skopiować polityczną rzeczywistość USA, gdzie walka o władzę rozgrywa się jedynie między Demokratami a Konserwatystami (spośród których to stronnictw żadne nie promuje socjalizmu) – na grunt polski, gdzie mają utrwalić się wyłącznie „lewacy” (wszystko jedno, komunistyczni, czy PO lub KO-derscy), walczący z „prawakami”. Bo u nas, dla odmiany, obie strony tak samo promują socjalizm. I to właśnie zauważyli (wreszcie!) Libertarianie.

Piszą dalej na swej stronie tak: „Odrzucamy powszechny podział na prawicę i lewicę, z których pierwsi postulują wolną gospodarkę kosztem regulacji, dotyczących naszego życia, a drudzy wprawdzie zostawiają nam wolną rękę jeśli chodzi o nasze zachowania, ale wyrażają wielką chęć do odbierania nam wypracowanego kapitału.” Trzeba tu oczywiście natychmiast sprostować, że taki na przykład rządzący (a podobno prawicowy) PiS nie postuluje żadnej wolnej gospodarki, mając w swym programie socjalizm często bardziej okrutny niż mieli komuniści. Ale mniejsza już o precyzję: pojawił się wreszcie ktoś, kto postuluje nam w Polsce bezwarunkowe i kompleksowe zmiany, radykalną czyli ustrojową przebudowę warunków życia w kraju nad Wisłą, opartą na fundamentach wolności osobistej. Zarówno materialnej jak i „duchowej” (światopoglądowej). Na wzór najbogatszych państw tego globu. Oczywiście, w największym stopniu, przetestowany w Stanach Zjednoczonych.

Nie widzę jednak w programie Partii Libertariańskiej, istniejącej legalnie w Polsce od początku 2020 roku, żadnego punktu, mówiącego o zwalczaniu biurokracji. Warto przypomnieć wolnościowcom, że dzisiejsza polska bieda ma swoje korzenie głównie w pozostawieniu, właściwie bez tknięcia, komunistycznych przepisów administracyjnych. Niektóre ustawy i przepisy, opisujące zarządzanie państwem, pochodzą żywcem jeszcze z czasów stalinowskich. Wierzę, że libertariańskie postulaty podatkowe idą w parze z jednoczesnym zmniejszaniem biurokracji oraz etatyzmu. To jest warunek ustrojowego paradygmatu wolnościowego.

Oczywiście były już w Polsce ugrupowania wolnorynkowe. Jak w latach 90-tych UPR. Ich przywódca, Janusz Korwin-Mikke, po trwających dwie dekady rozłamach, zmianach nazw, „aferach agenturalnych”, postanowił wyzwolić się spod odium partii kanapowej i zawarł sojusz konserwatywny z narodowcami. Później przepraszał Libertarian za kandydaturę Krzysztofa Bosaka, którego zjednoczona Konfederacja wystawiła na prezydenta – by w końcu wyzywać wolnościowców od najgorszych, tak samo jak innych, którzy poszli w demonstracjach antyrządowych. Trudno dziwić się, że z libertariańskiej perspektywy Korwin nie jest dzisiaj żadnym wolnościowcem – a na pewno nie jest dziś jedynym, głoszącym postulaty wolnej gospodarki.

Libertarianom nie przychodzi (na razie) do głowy żaden sojusz polityczny z ideowymi przeciwnikami. I bardzo dobrze: niech nauką dla nich będzie totalny chaos w wypowiedziach liderów Konfederacji, co chwila zaprzeczających samym sobie, by zachować choć cień politycznej wiarygodności. Gdy zaś dodamy pojawiające się ostatnio informacje o tajemniczych rozliczeniach w obozie tej partii (nie pierwsze to już w ciągu lat zawirowania z funduszami partyjnymi z udziałem Korwina) – wyjdzie nam, że Libertarianie to także jedyne obecnie w Polsce ugrupowanie czyste ideologicznie. To znaczy takie, które nie zawiera paktów z innymi tylko po to, by zdobyć władzę. Oby ten wizerunek pozostał nienaruszony jak najdłużej!

Wolnościowy elektorat jest bowiem szczególnie wrażliwy na punkcie szczerości, wyznając słusznie, że jajeczko nie może być częściowo nieświeże. Mniejsza jednak zresztą o polityczną konkurencję. Dziś, gdy na czele protestujących manifestacji antyrządowych już zjawili się lewicowi liderzy – wiadomo, że jedynym wartościowym skutkiem tego zrywu będzie prezentacja alternatywy dla zapieczonej od lat, dwubiegunowej sceny. I że alternatywę taką tworzą właśnie Libertarianie. Życzę im jak najlepiej. Niech przekonują tych, którzy obecnie czują się zdezorientowani, zagubieni lub oszukani. Niech systematycznie budują swoją pozycję w naszym politycznym krajobrazie – po to, by jak najszybciej wystawiać swoich kandydatów w kolejnych wyborach, na wszystkich poziomach. Bo tylko radykalna zmiana może tę naszą Polskę wyrwać wreszcie z komunistycznego bagniska.

Opublikowane w

O nihilizmie Kaczyńskiego, czyli czarne chmury nad Polską

Pan Jarosław Kaczyński powiedział w swojej tv, że władza nie może w Polsce zrezygnować z obrony Kościoła, jedynej szeroko rozpoznawalnej ostoi moralności. Dodał, że gdybyśmy od Kościoła odeszli, zostałby nam tylko nihilizm.

Otóż – nie tylko według wolnościowej interpretacji świata – Pan Kaczyński jest w błędzie. Zarządzanie świeckim państwem (obojętnie, w obrębie jakiej cywilizacji religijnej ono istnieje) polega głównie na tworzeniu prawa, przydatnego wszystkim obywatelom do życia publicznego. Owszem, w oparciu o moralność lub etykę ludzką, ale niekoniecznie moralność religijną. W rozumieniu politycznym wystarczy przy tworzeniu prawa opierać się na powszechnie znanych ludzkości (od Antyku) zasadach przyzwoitego życia, niekoniecznie zaś tych zasadach, które jako właściwe dyktuje taka czy inna religia. Dlaczego?

Po pierwsze: etyka jest starsza od każdej z żywych dziś religii. A na pewno ta pierwsza, antyczna – Sokratesa, Arystotelesa i Platona – starsza jest od Chrześcijaństwa. Oczywiście „cywilne” zasady przyzwoitego życia – takie, jak zakaz mordowania innych, zdradzania żony czy zakaz kradzieży – często pokrywają się z historycznie później ogłaszanymi przykazaniami czy prawami religijnymi. Ale zarządzanie państwem według całościowo kopiowanej religijnej dogmatyki kończy się, co jest dość klarowne, tworzeniem państwa religijnego. Rządzonego przez zasady, pochodzące z religii dominującej. W tym sensie kościelne państwo chrześcijańskie nie różni się in principium od państwa, na przykład, islamskiego, którego dominującą zasadą jest prawo szariatu.

A skoro wśród praw religijnych (jak właśnie w szariacie) dozwolone bywają na przykład zasady prowadzenia wojny religijnej w imię obrony czci swojego Boga – przeto trudno się dziwić, że my jako współczesna ludzkość zachodnia wolimy, by jednak instytucja państwa od tego typu praw była wolna. Zdecydowana większość państw cywilizowanego świata opiera się na konstytucjach świeckich, napisanych z poszanowaniem równości wobec prawa wszystkich obywateli – zarówno wyznawców dominującej religii, jak i nie podzielających tej wiary.

Polska jest dokładnie takim państwem – demokratycznym państwem prawnym, już w Preambule Konstytucji wskazującym na równość wobec prawa obywateli wierzących w Boga z tymi, którzy „czerpią wartości uniwersalne z innych źródeł.”

A to z kolei nakłada na rządzących państwem obowiązek poszanowania woli wszystkich obywateli, bez względu na wyznawaną wiarę. Wydarzenia, które ostatnio gwałtownie toczą się w Polsce, pokazują, że sposób sprawowania władzy przez obecnie będącą u steru ekipę daleki jest od zasady takiej równości. Toczy się bolesny spór o sprawy światopoglądowe, bo nikt spośród wychodzących na ulicę demonstrantów nie ukrywa, że ustawa w sprawie aborcji jest tutaj jedynie kroplą przelewającą czarę. To jest protest przeciwko rządom PiS jako całości, które od dłuższego czasu znakowane są pośpiesznym uchwalaniem prawa, korzystnego tylko dla własnych wyborców. Nie jest tajemnicą, że to w swej masie elektorat katolicki, głosujący na ekipę Kaczyńskiego głównie dzięki jej ścisłym związkom z duchowieństwem „jedynej szeroko rozpoznawalnej ostoi moralności”. Na prawach, uchwalanych mechaniczną większością sejmową, na pewno korzysta Kościół. Czy dzieje się to w sposób moralnie kryształowy? Cóż – tutaj wychodzący na ulice polskich miast mają poważne wątpliwości.

Skala konfliktu może budzić niepokój. Obie strony posuwają się bowiem do zachowań, wcześniej nie znanych żadnej debacie społecznej w Polsce po roku 1989. Padła nienaruszalność kościelnych murów oraz sacrum nabożeństwa (to bardzo źle), w obronie których religijno/PiSowa społeczność wzywa na ratunek kibolskie gangi (to również fatalnie), a te od razu zaczęły się między sobą zwalczać o to, czy mają bronić świętości Boga, czy nienaruszalności Kleru i jego majątku… Katolicko-narodowy „mainstream” od razu zaczął bić w dzwony lewicowych podżegaczy, zwalając starym zwyczajem wszystko na Tuska i lata jego rządów, bo to przecież wtedy „robiły, co chciały” te wszystkie kreatury spod znaku LGBT, feminizmu i lewactwa, które teraz ruszają masowo pod kościelne bramy. Robi się naprawdę gorąco, atmosfera zaczyna przypominać prawdziwą wojnę domową – a zagranica, poza beznamiętnym pokazywaniem w satelitarnych telewizjach obrazków protestu, obojętnie przygląda się tym zdarzeniom. Być może czekając tylko, aż Polska (jak wieszczą niektórzy katastroficzni profeci) sama rozpadnie się na dwie części, wzdłuż dawnych granic rozbiorowych, pod ciężarem własnych niepokojów społecznych.

Trudno zatem wiarygodnie przewidzieć, co się naprawdę wydarzy. Wiadomo natomiast, że zapanował kompletny chaos polityczny. Światopoglądowa prawica (PiS), sprawując władzę oferuje ludziom kompletną, nieustanną bolszewię w sprawach gospodarczych. Powodując stopniowe wbijanie się w biedę kolejnych branż i grup społecznych, gubiąc się też coraz bardziej w bezładzie absurdalnie prowadzonej walki z pandemią, ciągnie dalej swe „rokowania z pozycji siły”, ustawami obyczajowymi odwraca uwagę od spraw bytowych. Z kolei światopoglądowa lewica zostawia nam wolną rękę w sprawach obyczajowych, mając równą jak PiS ochotę na odbieranie ludziom ciężko wypracowanego kapitału… Z chaosu próbuje skorzystać prawica wolnorynkowa (Konfederacja), jako jedyna w Sejmie zwalczająca realny socjalizm naszej gospodarki, ale światopoglądowo/kościelnie jednak zgodna z PiSem. Wykonuje teraz rozpaczliwe wolty, by uniknąć kompromitacji, gdy publiczne wypowiedzi niektórych członków tej partii zaprzeczają innym, przez tychże samych działaczy wygłaszanym.

W całym tym bałaganie najbardziej tracą zwykli obywatele. Na chwilę odeszła w zapomnienie kompletna niewydolność publicznej służby zdrowia. Mowa o mającym nastąpić drugim lockdownie, oczywiście z powodu epidemii, dalej rozwijającej się poprzez masowe demonstracje pod kościołami. Rząd ani słowem nie wspomina o wycofaniu się z planów wprowadzenia następnych kilkunastu, zupełnie nowych podatków, dzięki którym zamierza pozyskać pieniądze na szerzenie kolejnych „zdobyczy socjalnych”. To grozi, oprócz gremialnego obniżenia jakości i poziomu życia Polaków, szybko wzrastającym bezrobociem. A także, w konsekwencji, spadkiem dochodów państwowych, zamiast ich oczekiwanego podwyższania.

Czy w tym kontekście, panie Jarosławie Kaczyński, naprawdę najważniejsza jest teraz obrona Kościoła Katolickiego przed najazdem barbarzyńskich kobiet ze sprayami? To ja już wolę ten nihilizm. I chleb na stole.

Opublikowane w

O podwyżkach przez Senat wstrzymanych, czyli jest jak zawsze

Ryszard Terlecki powiedział dziś z ekranu TV, że w Senacie, na odmowie podpisania przez Izbę Niższą stosownej ustawy, kończy swój żywot historia niesławnych podwyżek pensji dla najważniejszych ludzi w państwie, jaką zadysponowali (sobie) posłowie minionej nocy.

Otóż nieprawda – historia dopiero się zaczyna. Raz, że ustawa o podwyżkach wraca do Sejmu i tam, pewnie w zmienionej formie, można ją od nowa procedować. I wprowadzić w inną noc: wtedy, gdy już wszyscy zapomną o dzisiejszej aferze.

Dwa, że nieświeże mleko zdążyło się rozlać po Polsce (oczywiście najpierw roznosząc smród wzdłuż i wszerz internetów): zachodzi obawa, że na długo przylgnie w swej zepsutej konsystencji do Szanownych Pań i Panów Posłów RP, zwłaszcza opozycyjnych, ale też – w co głęboko wierzymy – reżimowych. Jedno dobre w tej aferze, że ludzie przypomną sobie, jak to jest z „władzuchną”, oglądając parlamentarne ławy raczej w poprzek klasycznych podziałów „lewo-prawo”.

A może lepiej, żeby się w ogóle tych ław nie dzieliło? Próbowałem sobie przypomnieć, jak to było z podwyżkami dla Posłów w polskim Sejmie od „upadku” komuny, czyli od 1989. Mogę mieć sklerozę, więc mnie w komentarzach wyprostujcie – ale, jeśli się nie mylę, ZAWSZE, za każdym razem gdy głosowano podwyżkę Sejm wszelkiej kadencji mówił jednym głosem.

Na tę jedną, cudowną chwilę gasły ideowe spory. W myśl szlachetnej jedności parlamentarnej zawsze mówiono wspólnie o bezwzględnej konieczności podniesienia sobie apanaży – bez względu na to, jak ciężkie chwile przechodził wówczas umiłowany Naród Polski. Bo że przechodził, to pewne: skoro Wielce Czcigodni Posłowie RP jednogłośnie gardłowali o konieczności podwyżki – znaczy, że czasy były niełatwe. Widocznie akurat wzrastały koszta życia (wszedł jakiś nowy podatek, ich wiązka, podniesiono ceny) – przeto nie godziło się, by Ichmościowie na własnej skórze odczuwać miewali „przejściowe” trudności, jakich chwilowo władza przysparzała zwykłym kmiotkom. Czyli nam, obywatelom.

Dziś, obserwując wściekłość Polaków, co to wyją przez internet na „zdrajców”, których jeszcze przed chwilą łączono z nadzieją na depisyzację kraju, wiem, że nie tylko ja cierpię na zaniki pamięci. Jasne, część z tych wściekłych wyjców to młodzież – ale inni, starsi? A spotykamy w sieci pełne goryczy wpisy ludzi naprawdę dojrzałych, co to lata komuny i te zaraz po niej pamiętać winni bez kłopotu. Jak to, jesteście zdziwieni? Teraz miota was o ścianę wściekłość na to, że wasi wybrańcy, gdy chodzi o kasę, bez żadnej żenady stają ramię w ramię z ciemiężycielami? Znów daliście się, bliźniaczą metodą, gładko wychędożyć przez tę samą ekipę od dawna sprawdzonych aparatczyków politycznych? Jakie to smutne!

Żal mi, choć niezbyt mocno, głęboko (pardon) rozczarowanych pretorian lewicowej opozycji. Sami tego chcieliście. Ale tak naprawdę szkoda mi tej Polski naszej – wspólnej, bo wszyscy w niej żyjemy. Żal, bo dymani jesteśmy wszyscy, kolejny raz, czy to z prawa, czy z lewa. Przez tę samą hołotę: całkowicie nieistotne, jakie sztandary (czarne, czerwone, różowe, zielone) akurat wznosi nad głowami.

Układ z Magdalenki co kilka lat – właśnie w takiej chwili, jak obecna z podwyżkami – przypomina nam wszystkim, że mamy dwie Polski. Tę dla klasy panów, co to pod osłoną nocy śmiejąc się w kułak z biedniejących przez coraz wyższe ceny i podatki frajerów, urządza sobie życie naszym kosztem. I tę drugą, znacznie niższą – dla „ludożerki”, co nie załapała się do koryta żadnym kumoterstwem ani podczepianiem się pod cwańszych od siebie… Mijają lata, a nic się nie zmienia. Wciąż dobrze się mają ci, co wygodnie utknęli przy żłobie, dla pozorów zmieniając tylko szyldy partyj politycznych przed kamerami właściwych sobie telewizji. Ci sami! To wciąż te same twarze, hodujący sobie tylko młodych następców w ramach walki z własnym peselem. A dla Państwa cóż mamy? Pińcet plus, Żenka i Matkę Boską w Częstochowie.

Jak długo to potrwa? Otóż zależy to wyłącznie od nas. W (podobno) najlepszym z niedoskonałych systemów politycznych – w demokracji – istnieje możliwość wybierania sobie kierownictwa. Oczywiście pod warunkiem, że wybory nie zostaną sfałszowane. Ale jeśli nie, to można sobie wybrać innych kierowników, którzy – przede wszystkim – głosować będą godziwe warunki życia dla nas, a nie dla siebie.

Takich, dzięki którym Polacy nie będą zarabiali cztery razy mniej niż ich koledzy na Zachodzie, z tej samej Unii Europejskiej. Takich, którzy zamiast na walce o globalne utrzymanie się przy korycie zaczną upraszczać i obniżać podatki, zmniejszać koszta pracy, likwidować obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, biurokrację – i stare przepisy administracyjne, w większości sięgające korzeniami głębokiej komuny.

Ja wiem, takich artystów po roku 1989 jeszcze żeśmy się w Polsce nie doczekali. I wciąż opłaca się nam uciekać stąd, by lepiej i godziwiej żyć gdzie indziej, nie oglądając się na poselskie apanaże. Może się kiedyś doczekamy. Oby ta dzisiejsza awantura rozpoczęła „efekt motyla”.

Opublikowane w

O „pełzanym” awansie, czyli Widzew w I lidze

Pomimo koszmaru, jakim było dla kibiców wznowienie rozgrywek, Widzew awansował do I ligi. Były napastnik łódzkiego klubu Andrzej Szulc napisał na FB, że to raczej GKS Katowice ten (bezpośredni) awans przegrał… Fakt, o dokończeniu rozgrywek po ich wznowieniu kibice Widzewa Łódź chcą jak najszybciej zapomnieć. Tego oglądać się nie dało i samo wyobrażenie jak niewiele brakło, by jednak sturlać się w przepaść po tej grani, mrozi krew w żyłach.

Warto jednak odsunąć emocje i – choć to trudne – dopuścić do głosu rozsądek. Na chwilę, by zastanowić się, jak do tego wszystkiego doszło. I co z tego można wyciągnąć.

Otóż awans do I ligi wywalczyli ci sami piłkarze, którzy przez cały sezon grali w tym zespole, przed pandemią. Różnicę in minus po przerwie na pewno zrobiła kontuzja Przemka Kity, ale nie przesadzajmy: teraz i wcześniej grała cała drużyna. Odrzucając wszystkie teorie spiskowe (że grali u buków, że nie chcieli awansować z obawy o ciepłe posadki, że klubem rządzą gangsterzy, chcący zarobku a nie awansu) to spoglądamy w oczy takiej prawdzie, że wcześniej punkty, wystarczające do dzisiejszej promocji wywalczyli ci sami ludzie. Dokładnie ci sami, którzy w ostatnich kolejkach na naszych oczach się kompromitowali. Zatem, zgodnie z logiką tego faktu – za osiągnięty sukces w przekroju całego sezonu należą im się gratulacje.

Kluczowe jest natomiast pytanie: co dalej. Bo dziś kibicom wypada od razu zrzucić z siebie posmak (wątpliwej) radości i zacząć się martwić. Jeśli Widzew chce cokolwiek w tej pierwszej lidze ugrać, utrzymać się tam – a zwłaszcza mówić głośno o zdobywanym „z biegu” awansie do Ekstraklasy – z taką grą o wszystkim można zapomnieć.

Jeśli prawdą jest to, do czego po cichu, w kuluarach przyznają się działacze: że jednak przerwa na epidemię została kompletnie odpuszczona, zlekceważona i nie zaplanowana, to pół biedy. Bo można przy tym awansie jakoś przełknąć fakt, że drużyna, w radosnym przekonaniu, że już tej wiosny grać się nie będzie, kompletnie zgubiła formę. Dała nam popalić, ale jednak cudem osiągnęła cel, odetchnęła – a teraz ma okazję wrzucić szósty bieg, wylać cysternę potu na jakimś letnim zgrupowaniu, a następnie zmazać swą winę po inauguracji sezonu w I lidze.

Znacznie gorzej natomiast, jeżeli:

a) którakolwiek z teorii spiskowych jest prawdziwa;

b) gra Widzewa sprzed pandemii to był splot szczęśliwych wypadków, a prawdziwe oblicze zespołu widać było w ostatnich tygodniach.

Jako kibice, którzy nie mają wstępu do szatni ani dostępu do pomieszczeń Zarządu, nie mamy bladego pojęcia, gdzie leży prawda. I prawdy tej znać nie będziemy, jak – nie przymierzając – jest ze Smoleńskiem.

Będziemy zatem drżeć ze strachu o Widzew do pierwszych kolejek tej nowej odsłony. Co nas może pocieszać? Raz, że to od czasów Reaktywacji najwyższa liga, w której Widzew zagra. Czyli jest postęp – jednak. Nie błyskawiczny, ale się dokonuje. Dwa, że za kilka tygodni na pewno mieć będziemy do dyspozycji dwa mocne ogniwa, oczywiście myślę o powrocie Przemka Kity i Krystiana Nowaka do normalnych treningów. Nawet, jeśli obaj będą potrzebowali będą dwie – trzy kolejki na „poczucie piłki”, to i tak rozmawiamy o dużym wzmocnieniu. Lider obrony i lider środka pola – to są takie dwie pozycje, których właściwa obsada była największym problemem Widzewa po powrocie do gry.

Po trzecie, moim zdaniem równie ważne dla drużyny: w I lidze nie ma już przymusu wystawiania młodzieżowców. Myśmy nie mieli wystarczająco dobrej młodzieży, by stanowiła wartość na boiskach drugiej ligi. Nie przeczę, to jest problem, bo Widzew powinien na wychowankach bazować, dbać o ich wyszkolenie oraz stopniowo wprowadzać do pierwszej drużyny. Ale tu wyjścia nie mamy: trzeba cierpliwie czekać, aż struktury szkolenia młodzieży zostaną w Widzewie po Reaktywacji doprowadzone do względnej normalności. Samo się nie zrobi, tutaj czas jest potrzebny. Oby był jak najkrótszy. Na razie, w pierwszej lidze, wpływ na postawę zespołu mieć nie powinien.

Czy popieram zmianę zarządu, trenera, wprowadzenie inwestora, budowę nowych struktur wewnątrz klubu? Hola hola, powoli. To ma być ewolucja, a nie kolejna rewolucja w klubie. Oczywiście rozpoczął się właśnie kluczowy, wręcz krytyczny dla p. Martyny Pajączek i Jej ludzi moment w klubie: sukces, mimo wszystko osiągnięty w pierwszym roku działania tej ekipy należy teraz zdyskontować poprzez dobrą grę o szczebel wyżej.

Co z tym Zarząd zrobi – aaa, to już Zarządu sprawa. Własnie teraz ma się wykazać. Kibice będą mogli oceniać tę robotę, obserwując jej efekty. Inna rzecz, że czasu na podjęcie właściwych ruchów jest wyjątkowo mało.Trzeba trafić za pierwszym razem, bo pudło może kosztować głowę.

W konkluzji: cieszmy się, bo jednak ten awans mamy. W klubie pracują ludzie odpowiedzialni za tę drużynę, od samej góry do samego dołu.Wiedzą, gdzie są, z czym się mierzą i jaki może być skutek oceny z egzaminu, który trzeba teraz zdać mimo trudności, jakie w ostatnich tygodniach spiętrzyły się przed kandydatem. Jako niepoprawny optymista wierzę, że ten egzamin dojrzałości będzie zdany. Wierzę w tę ekipę pomimo „szorstkiej przyjaźni”, jaka przez ostatnie fatalne wyniki łączy ich z kibicami.

I nie mogę już, podobnie jak inni kibice, doczekać się pierwszych występów – i zwycięstw – w I lidze. Tak już jest. Inaczej nigdy nie będzie.

Opublikowane w

O powrocie do blogosfery, czyli witajcie po trzyletniej przerwie!

To była dziwna i niezrozumiała decyzja władz koncernu Onet – wysłać nagle w kosmos kilkadziesiąt tysięcy blogów osobistych. Choć były to pamiętniki o zdecydowanie zróżnicowanym stopniu wartości czytelniczej, nastąpiło coś w rodzaju ewaporacji (jednoczesnego wyparowania) potężnej, ogólnokrajowej platformy wymiany indywidualnych opinii. Jakby ktoś podłożył bombę w Hyde Parku. Zagłada społeczeństwa obywatelskiego! Postanowiłem zebrać resztki, jakie po atomowej eksplozji pozostały, nie poddawać się – i oto jestem ponownie. Witajcie na remigiuszmielczarek.pl!

Moja przerwa trwała niemal dokładnie trzy lata. Zapewne część tamtejszej, poddanej nagłemu holokaustowi blogosfery uratowała się przed unicestwieniem, bo gospodarze platformy dali autorom blogów taką możliwość techniczną. Trudno jednak ocenić, na ile rozproszona przymusowo ciżba z szansy tej skorzystała. Mnie szkoda było marnować siedem lat pisania. Dzięki pomocy zaprzyjaźnionych ekspertów z firmy Ewitryna bloga udało się uratować i w całości, bez żadnych strat własnych, przenieść pod nowy adres.

To oznacza, że wracam do pisania. Czy coś z rzeczy dla mnie istotnych radykalnie zmieniło się podczas tej przymusowej, trzyletniej przerwy? Niewiele. W Polsce nadal rządzi PiS (czyli socjalizm chrześcijańsko-narodowy), Widzew Łódź „zaciekle” walczy o awans do ekstraklasy, kultura… O, tu zmian jest najwięcej. Niestety, w ciągu ostatniego półrocza – na niekorzyść. Światowa pandemia z mocą walnęła nie tylko w krajowy, ale też globalny przemysł rozrywkowy, ze szczególnym uwzględnieniem estrady. Posypały się koncerty i zanim nie wrócą, pisać o nich nie będę. Trochę lepiej z kinami i teatrami, które tuż po wakacjach powinny zacząć działać w normalnym trybie.

Poza aktualnymi spostrzeżeniami na łamach tego bloga znajdziesz jednak, Drogi Czytelniku, szereg tekstów archiwalnych, poświęconych głównie obserwacjom polskiej rzeczywistości w latach 2011 – 17. Można teraz tam zaglądać, głównie po to, by przekonać się, że od tamtego czasu (z punktu widzenia osoby o poglądach wolnościowych) nasz świat praktycznie z miejsca nie drgnął… Wciąż dawny PPR walczy ze starym PPS-em. Zmieniają się tylko osoby i sztandary: pieniędzy w kieszeniach od tego raczej nam nie przybywa. Być może kogoś to jeszcze interesuje. Jeśli tak – zapraszam serdecznie!

Opublikowane w

O filmie Blade Runner 2049, czyli skalpel w garści

Literatura S-F zmaga się od zarania swych dziejów z najważniejszymi dylematami filozoficznymi ludzkości. Może roztrząsać je, korzystając z przywileju tworzenia równoległych światów. Umieszczenie akcji w odległej historii, dalekiej przyszłości, w najodleglejszej przestrzeni kosmosu czy nawet wirtualnym matriksie daje tej konwencji wygodę ucieczki od współczesnego otoczenia. Stwarza pretekst do rozważań uniwersalnych, ponadczasowych – by można było zrzucić z siebie niewygodny bagaż odniesień do sytuacji „za oknem”.

Cóż z takimi ułatwieniami może zrobić twórca filmowy, decydując się na adaptację dzieła SF? Może oczywiście korzystać z nich na równi z autorem literackiego pierwowzoru, dając pole do popisu uniwersalnym rozważaniom. Albo też odwrotnie: dać sobie możliwość takiego wykorzystania konwencji, by służyła ona prezentacji idei, poglądów, problemów jak najbardziej współczesnych. Pytanie, czy konwencja SF ma służyć ideologii przyziemnej, współczesnej, politycznej – czy raczej oddać się w szlachetną służbę ponadczasowej filozofii, bardzo odnosi się do ostatniej premiery filmu „Blade Runner 2049”.

Jednym z podstawowych dylematów SF było zawsze określanie człowieczeństwa i jego granic. Temuż poświęcone było opowiadanie „Czy androidy marzą o elektrycznych owcach?” genialnego Philipa K. Dicka. Na podstawie tej krótkiej formy powstał w roku 1982 film Ridleya Scotta „Blade Runner” („Łowca Androidów”), określany do dziś mianem arcydzieła kina SF. Faktycznie, reżyser uzyskał wtedy wszystko, co udana adaptacja mieć powinna: czytelną, wartką opowieść o ważnych sprawach, podaną w niezwykle atrakcyjnej (i nowatorskiej) formie. I to z zachowaniem równowagi wszystkich tworzyw dzieła filmowego. Dziś Ridley Scott jest producentem filmu, który z samej zasady – po 37 latach od premiery poprzednika – ma nawiązywać do wszystkiego, co dało „Łowcy…” zasłużoną sławę. Jest kontynuacja opowiedzianej tam historii, choć już nie w oparciu o literacki pierwowzór, lecz tzw. scenariusz oryginalny. Mamy tych samych (dwóch) aktorów, fragmenty żywcem w tkance „części drugiej” – no i zabiegi formalne. Film, zarówno obrazem jak dźwiękiem, ma – ewidentnie – podtrzymać wysoko zawieszoną poprzeczkę.

Od tego więc zacznijmy. Widać w tym filmie uporczywą walkę, by zdjęcia i muzyka ani przez chwilę nie odstępowały od reguły genialności pierwowzoru. Operator Roger Deakins stara się malować obraz jeszcze bardziej obcy, groźny, zdehumanizowany, martwy i odpychający niż robił to trzy dekady wcześniej Jordan Cronenweth. Trzeba przyznać, że na poziomie zdjęć sequel robi wrażenie. Od pierwszych kadrów wciągani jesteśmy w głąb całkowicie jałowego, wypranego z wszelkich przytulności świata, gdzie nie ma się gdzie schować ani dokąd pójść. Na klatce schodowej, pod drzwiami kawalerki głównego bohatera na co dzień bytuje stado kloszardów. A od mrocznych, rozświetlonych jedynie agresywnymi reklamami miast nie da się uciec „na łono przyrody”. Takiego po prostu nie ma: jest pustynia, gigantyczne złomowiska, martwe szeregowce szklarni na farmach białkowej „żywności” oraz skażone radioaktywnie ruiny. Krajobraz po nuklearnej apokalipsie, którego w filmie sprzed lat mogliśmy się tylko domyślać, teraz staje przed nami, dokładnie obrazowany. Nie tylko w nocy – tym razem także i w dzień. Teraz wiemy i widzimy więcej, w czym niewątpliwa zasługa wizjonerskich talentów głównego operatora, ale i możliwości technicznych, jakie przez ostatnie kilkadziesiąt lat znacznie wzbogaciły arsenał środków wizualnych sztuki filmowej.

Podróż w tej krainie koszmaru nie jest dla nas monotonna dzięki warstwie muzycznej, którą Hans Zimmer i Benjamin Wallfish (trudno powiedzieć, który bardziej) stworzyli niejako „wobec” genialności pierwowzoru… Soundtrack Vangelisa to geniusz, wartość sama w sobie, rysująca pierwszemu „Łowcy…” zupełnie oddzielny wymiar. Choć futurystyczne i podniosłe, to jednak na swój sposób ciepłe, przyjazne plamy elektronicznej muzyki dawały tamtemu światu swoistą miękkość – stwarzały oddech dla widza, wizualnie zanurzonego w mrokach i niepokojach kreowanego piekła… Dziś tego nie ma. Żadnej przyjaźni ani miękkości, jest ból. Dosłowny, fizyczny, atakujący przez głośniki na sali kinowej zgrzytem industrialnych, ultra-niskich częstotliwości. Ten świat to bardzo złe miejsce, drogi widzu, i masz tak właśnie się poczuć. Muzyka, jak i w pierwowzorze, mocno „wystaje” ponad obraz filmowy, stając się niezwykle autonomicznym tworzywem. I tym razem także jej samodzielność nie przeszkadza. A przynajmniej nie tak, jak agresja, z którą dźwięk co chwila przypomina, byśmy raz jeszcze „zdali sobie sprawę z powagi sytuacji”. Zbyt mocno, zbyt często i zbyt dosłownie. W tej konkurencji – punkt dla Vangelisa, zdecydowanie.

Dokąd wiodą zatem twórców „Blade Runnera 2049” tak poważnie traktowane sprawy formalne? Dwóch scenarzystów napisało historię, która – wręcz linearnie – kontynuuje losy znanych z pierwszej części bohaterów. „Nowy” łowca androidów, detektyw K. (Ryan Gosling) to jednak postać utworzona na potrzeby sequelowej kontynuacji. Jest replikantem, co wiadomo niemal od pierwszej chwili. Wykonuje rutynowe zadanie: odnajduje kolejnego z rebeliantów, androidów starego typu, buntujących się w dawnych czasach przeciw multi-wyzyskowi na koloniach pozaziemskich… Ma go zabić, ale przy okazji trafia na trop pewnej zagadki, która – o ile się wyjaśni – na pewno zburzy istniejący porządek społeczny, całą równowagę. Ten ład, który bardzo precyzyjnie oddziela człowieka od stworzonych przezeń ras „mniej ludzkich”, ma szansę zostać trwale unicestwiony. Zaczyna się długa (prawie trzygodzinna) i mozolna podróż w stronę ostatecznego rozwiązania, które – jak łatwo się domyślać – tak naprawdę nie następuje, stwarza za to widzowi pole do interpretacji… Jednocześnie startuje i rozwija się kilka wątków, nie do końca pobocznych, ale równie ważnych pod kątem treściowej analizy. Tych uniwersalnych, najważniejszych pytań o kondycję człowieka, zadaje reżyser Denis Villeneuve co najmniej kilka…  Ale na plan pierwszy, obok kryminalno-sensacyjnej (niestety, nie najwyższych lotów dramaturgicznych) fabuły, wybija się – w całkowitym rozminięciu z treścią pierwszej części – wątek społeczny. W pewnej chwili staje się jasne, że tylko rewolucja uciśnionej klasy pracującej może zmienić ten okrutny świat, zdominowany przez wszelkie zło, uosabiane przez krwiożerczy, ksenofobiczny, faszystowski kapitalizm, a którego wrogą aurę tak mocno wszyscy w kinie odczuwamy, dzięki obrazom i muzyce… Skupienie na poziomie tej właśnie, nadzwyczaj współczesnej ideologii polityczno-społecznej, uznaję za najsłabszą stronę nowego filmu producenta Ridleya Scotta i sztabu jego ludzi. Mamy wyraźny manifest światopoglądowy. A choć dylematy z katalogu najwznioślejszych zagadnień człowieczeństwa z pewnością są tu poruszane, jest wyraźne zepchnięcie ich na plan dalszy.

Jest więc w nowym „Łowcy…” słaby scenariusz, rozwlekła historia (dłużyzn w opowieści nie przykrywają walory obrazowo-muzyczne, choć z pewnością takie miały zadanie) oraz… nijakie aktorstwo. Nie ma tu wybitnych kreacji, choć widać, że nie „pod” aktorów film ten został skrojony. Gdy, w oparciu o niemal teatralny tekst P.K Dicka, stworzono w pierwowzorze miejsce dla aktorskiej kulminacji (niezapomniany Rutger Hauer i jego „łzy w deszczu”) – tutaj braki dramaturgiczne niejako wymusiły zepchnięcie aktorstwa na dalszy plan. Następuje zakłócenie równowagi tworzyw, widowisko zabiera aktorom możliwość wykazania się swoim kunsztem. Dotyczy to wszystkich postaci tego filmu. I tworzy też powód, dla którego sequel „Blade Runnera” jednak nie dorównuje pierwowzorowi.

Choć, mówiąc uczciwie, jest to film w jednej kwestii nowatorski. Świetnie, wybitnie wręcz poprowadzony został wątek miłosny. Zarówno na poziomie tekstu jak i zabiegów czysto filmowych, wątek ów realizujących – do historii kina przejść powinna genialna scena erotyczna, z udziałem „zsynchronizowanych” postaci kobiecych…  Doskonale też w widowisku Villeneuva funkcjonuje przestrzeń efektów specjalnych: plan aktorski skleja się z rzeczywistością wirtualną tak niezauważalnie, że ani przez chwilę nie mamy poczucia braku wiarygodności kreowanego świata. Nie ulega jednak wątpliwości: monumentalny, przytłaczający swą formą nowy „Łowca androidów” nie jest dziełem na miarę genialnego przodka. Choć krzyczy do nas efektami, a czasem bolesną dosłownością cięcia chirurgicznego skalpela, nadzwyczaj często w tym filmie używanego.

Opublikowane w

O dostępie do broni, czyli temat wiecznie żywy…

W Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej istnieją różne przepisy, dotyczące posiadania broni palnej. Oczywiście, jak najczęściej w USA bywa, każdy stan ma swoje odrębne prawo w tym zakresie. Niektóre stany liberalnie pozwalają kupić każdemu broń, niemal w każdym sklepie i bez specjalnych trudności. Inne są bardziej restrykcyjne. Osobne prawa regulują dostęp osób prywatnych do broni automatycznej: tę przeciętnemu obywatelowi znacznie trudniej kupić, w całych Stanach. Ale w każdym stanie USA zdarzają się, choć to smutna wiadomość, tragiczne incydenty z udziałem szaleńców, strzelających do bezbronnych, niewinnych ludzi.

Takie incydenty – strzelaniny – zdarzają się również w Europie, gdzie legalny dostęp do broni palnej jest nieporównywalnie trudniejszy niż w Ameryce. Wystarczy przypomnieć rok 2011 i zamach Breivika na norweskiej Wyspie Utoya. Z tego wynika, że łatwość dostępu do broni nie jest żadnym czynnikiem, decydującym o występowaniu zamachów, podczas których psychicznie chory bandyta strzela z broni palnej do bezbronnych ludzi. Bo psychopaci mogą zamieszkiwać wszędzie, nie tylko w USA, to dosyć logiczna konstatacja. A skoro trudność w zakupie broni dla nich nie istnieje, wynika z tego, że nabywają tę broń nielegalnie.

Stany Zjednoczone, jako państwo w całości, zajmują pierwsze miejsce w niechlubnej statystyce morderstw, dokonanych za pomocą broni palnej. Jest to także jedno z największych państw na świecie – a w statystykach, jakie pojawiają się u różnych źródeł, badane są ilości popełnianych przestępstw w państwach o różnej wielkości i gęstości zaludnienia. Stany wyraźnie górują liczbą tego typu morderstw nad wszystkimi krajami europejskimi. Jednakże, skoro w roku ubiegłym zanotowano na terenie Wielkiej Brytanii 8 przypadków zabójstwa z bronią w ręku, a w Stanach Zjednoczonych rok 2016 zamknął się liczbą 10.728 tego typu zbrodni – to z całą pewnością takie porównanie musi uwzględniać liczbę osób, zamieszkujących w danym kraju jego obszar.

Ale dla zwolenników ograniczenia dostępu do broni palnej ta rażąca dysproporcja liczb jest czytelnym argumentem: skoro w USA popełnia się aż tyle morderstw z bronią w ręku, to łatwość dostępu do broni w tym kraju z pewnością jest przyczyną niechlubnej statystyki. Krótko mówiąc, trzeba ograniczyć dostęp do broni – powiadają restrykcjoniści – a wtedy liczba przestępstw i incydentów tego typu spadnie.

Otóż niekoniecznie. Skoro udowodniliśmy, że bandyci w Europie nabywają broń nielegalnie, czyli poza oficjalnym obrotem sklepowym – to czy fakt, że w USA nagle zamkniemy wszystkie sklepy z bronią, albo stanowczo ograniczymy w nich swobodę sprzedaży, wpłynie tam na zmniejszenie ilości śmiertelnych postrzałów? Nie. Bandyci, skoro trudnią się przestępczym procederem, również wtedy znajdą dostęp do broni. Nikt nie podważa faktu, że czarny rynek handlu bronią istnieje. Niestety, jest także jednym z najbardziej dochodowych biznesów na świecie. Trudno więc spodziewać się, że jeśli w USA nagle ograniczymy dostęp do broni, bandyci przestaną ją łatwo zdobywać.

Znacznie gorzej, w przypadku ograniczenia dostępu do broni w USA, przedstawiałaby się tam sytuacja ludzi uczciwych. Takich, którzy w USA kupują broń dla obrony przed bandytami. Skoro przestępstw z bronią w ręku jest w USA najwięcej na świecie, przeto trudno się dziwić, że zagrożeni ludzie chcą bronić się przed śmiertelnym niebezpieczeństwem. No, ale jak tu się  bronić – skoro rząd zamknąłby im sklepy z bronią, a bandyci wciąż by ją pozyskiwali, na czarnym rynku? Obawiam się, że z chwilą wprowadzenia restrykcji w nabyciu broni palnej, Stany Zjednoczone szybko stałyby się areną jeszcze większej hekatomby, niż obecnie. Właśnie dlatego, że uczciwi ludzie nie mieliby się czym bronić przed bandytami – a ci wiedząc, że ich ofiary są bezbronne, napadaliby ludzi jeszcze bardziej bezkarnie.

Jestem przekonany, że to nie swobodny dostęp do broni jest powodem statystycznego pożaru, którym straszy nas grupa restrykcjonistów. Istnieje szereg innych powodów – skuteczność policji i wykonywania prawa, pobłażanie mafiom, polityka wobec przestępców oraz uchodźców – dla których skala przestępczości z użyciem broni palnej jest akurat w USA największa. No i najważniejsza sprawa, w myśl starej, amerykańskiej maksymy: „jedynym skutecznym sposobem na złego faceta z bronią jest dobry facet z bronią”. Pamiętajmy, że i w Polsce stanąć możemy oko w oko z takim draniem. Lepiej wtedy mieć przy sobie pistolet.

Opublikowane w

O tym, co byłoby lepsze – czyli jak protestować, by naprawdę osiągnąć cel

Szachiści często używają zwrotu: „lepsze byłoby…”. Jest to określenie ruchu na szachownicy, który nie jest idealny w określonej sytuacji. Gracz poszedł dobrze, ale miał lepsze wyjście. Mógł wprowadzić przeciwnika w większe tarapaty, osiągnąć lepszy skutek.

Bardzo podobną sytuację obserwujemy właśnie w życiu politycznym, które od dawna przypomina partię szachów między głównymi oponentami. Obie strony – PO i PiS – poprzez swą zajadłą wojnę kolejny raz wyprowadzają ludzi na ulicę. Nienawiść (udawana ?) między „dawnym PPS” a „dawnym PPR” znów się rozdyma, a my wszyscy jesteśmy coraz bardziej skłóceni. Obserwatorzy tej rywalizacji patrzą na kolejne ruchy, jakie na polskiej szachownicy wykonują ważne figury – ale też i pionki.

Spójrzmy z bliska na mistrzowskie, choć niezwykle perfidne posunięcie rządzącej ekipy: najpierw na horyzoncie pojawiło się widmo drogiej benzyny… Ustawa paliwowa została jednak szybko wycofana, gdy tymczasem posłowie wzięli się za „obróbkę” projektów sądowych, decydujących o ustrojowym porządku Państwa. Stało się jasne, że pod pretekstem rozliczenia postkomunistycznego układu, Jarosław Kaczyński chce wprowadzić zręby systemu totalitarnego, gdzie rząd (przejmując niczym nie ograniczoną kontrolę nad władzą sądowniczą) decydowałby nawet o tym, czy ważne są kolejne wybory. Sprawę świetnie, jak zwykle, wytłumaczył wszystkim Robert Gwiazdowski:

A ludzie – część opinii publicznej nieprzyjazna PiS – wyszli na ulice w obronie demokracji i polskich sądów. Mój przyjaciel, aktywny uczestnik protestów, jest zdania, że ta energia opozycji „nabrzmiała” już w chwili, gdy PiS chciał nam zaserwować podwyżkę paliwa. Ale fakty są takie, że protesty dotyczyły jednoznacznie pakietu ustaw sądowych, a ludzie palili znicze w obronie jurysdykcyjnej niezawisłości. A nie przeciwko podwyżkom cen benzyny.

Na tym właśnie polega największa perfidia Kaczyńskiego. Bo prezes PiS wykorzystał nagromadzenie energii społecznej, by – pod okiem demonstrantów – bezboleśnie przepchnąć w Parlamencie kolejne akty prawne, na wzór ustawy paliwowej mocno bijące w kieszeń Polaków:

http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/rynek/1713406,1,co-pis-przepchnal-przez-sejm-kiedy-zajmowalismy-sie-sadami.read

Sądy – nieoczekiwanie – vetem swym ochronił Prezydent, choć wszyscy wiedzą, że to jedynie prolongata. Za dwa miesiące ma dojść do ponownego rozpatrzenia ustaw w Sejmie: dopiero wtedy dowiemy się, w jakim kształcie wróciły one do laski marszałkowskiej. Jest niemal pewne, że zmian radykalnych nie będzie. Zobaczymy więc, czy i we wrześniu tłumy pojawią się na ulicach.

Tymczasem efekt zamierzony przez PiS został osiągnięty. Od szkodliwych dla ludzi ustaw o charakterze gospodarczym bardzo skutecznie dało się odciągnąć uwagę! Po jednej stronie szachownicy mieliśmy zamieszanie z protestami, gdy tymczasem, na przeciwległej flance, bez najmniejszego kłopotu Kaczyński przeprowadził akcję, w której odniósł znaczne korzyści. Zrobił swoje. A my dostaniemy po kieszeni. Zauważyli to ci, którzy z pozycji anty systemowych bardzo spokojnie przyglądają się całej rozgrywce:

https://www.facebook.com/JacekWilkPL/videos/1580732768665695/?hc_location=ufi

Na czym polega tragizm położenia demonstrującej opozycji? Wyszli na ulice w obronie czegoś nadzwyczaj szlachetnego: wolności, swobód obywatelskich. Jarosław Kaczyński naprawdę chce, korzystając z gangreny palca, uciąć całą rękę. Aparat sądowy, faktycznie przeżarty komunistycznymi układami, bezwładny, powolny, nieskuteczny, podatny na korupcję i nepotyzm – wymaga natychmiastowej reformy. Ale na pewno nie takiej, jaką proponuje PiS: z oddaniem całego sądownictwa pod legalną kontrolę aktualnie rządzącej partii. Z tym, że protestujący zostali idealnie zaszachowani. Choć wymuszając prezydenckie veto odwlekli na chwilę egzekucję zasad trójpodziału władzy, to przecież całkowicie jej nie wstrzymali. Swoimi ciałami zasłonili natomiast cel równie ważny: pieniądze, których potrzebuje PiS dla utrzymania własnych, narodowo-katolicko-socjalistycznych pomysłów na sprawowanie władzy. Odegrali przez to rolę „pożytecznych idiotów” lub owieczek, posłusznie idących za swym pasterzem. A po stronie Kaczyńskiego rolę hetmana, który w tej partii skutecznie szachuje całą armię przeciwników odgrywa PiS-owska większość sejmowa.

Jaki będzie efekt tej rozgrywki? Końcówka szachowej partii rozegra się we wrześniu, wówczas dopiero ocenimy, ile udało się wygrać Kaczyńskiemu. Stawką jest wprowadzenie w Polsce zrębów ustroju totalitarnego – i to już nie są żarty. Pytanie, czy kolejny protest społeczny, jeśli w ogóle nastąpi, będzie tym razem w stanie cokolwiek zmienić. Sejm większością głosów PiS, z zapowiadanym wsparciem Kukiz ’15 (o ile prezydent wprowadzi do ustaw proponowane przez nich poprawki), znów zrobi swoje. Wtedy efekt marnowania energii społecznej na protesty będzie żaden – lub znikomy.

I tu aż prosi się powiedzieć: „lepsze byłoby…” No właśnie, co? Lepsze, proszę państwa, byłoby wyjście na ulice z żądaniem zmiany systemu rządzenia naszym krajem. Przeciwko horrendalnie rozrośniętej biurokracji, przeciw chorym pomysłom w rodzaju 500+, na które PiS wyciąga teraz pieniądze z naszych kieszeni. Przeciwko, trwającym od kilkunastu lat, jawnym lub ukrytym podwyżkom kosztów naszego życia, za które płacimy wszyscy – a najbardziej ci najubożsi, bo zamożni przedstawiciele „klasy panów” zawsze sobie poradzą. W obronie małych i średnich przedsiębiorców, którym rządy od 25 lat rzucają permanentnie kłody pod nogi, przez co oni zatrudniają mniej ludzi, za psie pieniądze i na „umowach śmieciowych”. Z żądaniem natychmiastowej likwidacji ZUS-u i wprowadzenia w to miejsce wolnego rynku usług ubezpieczeniowych – by każdy mógł mieć indywidualne konto emerytalne, obserwując w jakim tempie przyrastają na nim odkładane pieniądze. I tak dalej, i dalej… Po szczegóły odsyłam do programu jakiejkolwiek partii wolnościowej.

A najlepsze, proszę państwa, byłoby oddanie wreszcie władzy w ręce tych, którzy chronią nasz portfel, zamiast go regularnie łupić. Mamy w kraju ugrupowania wolnościowe, klasycznie liberalne, konserwatywno-liberalne, libertariańskie… Do wyboru, do koloru, również światopoglądowo. Nawet u Kukiza siedzi paru posłów, którzy wyraźnie mówią, od czego w Polsce powinniśmy zacząć. Na pewno nie od wybierania (czarnych, czerwonych ani różowych) socjalistów, których jedynym celem jest zapewnienie dobrobytu SOBIE kosztem ogółu obywateli.

Opublikowane w

O nowym Decapitated, czyli „Anticult” w natarciu!

Decapitated-Anticult

Ten album to „Blood Mantra 2”, lub – jak piszą niektórzy – „Blood Mantra Bardziej”. I nie ma się o co spierać, tylko należy przyjąć do wiadomości, że Decapitated do wymagającego, skomplikowanego techno/death metalu ze starych swoich czasów prawdopodobnie już nie wróci. Nie piszę: „na pewno”, ale jak znam Wacka, to raczej nie ma on w swej naturze czegoś, co nazywalibyśmy artystycznym oglądaniem się za siebie. Przeciwnie: Vogg jest nadzwyczaj progresywnym twórcą, niektórzy nazywają go nie tylko wirtuozem gitary, ale wręcz wizjonerem. A twarde fakty są jeszcze takie, że ostatni etap działalności jego kapeli, wyraźnie inaugurowany reaktywacją oraz albumem „Carnival is Forever” to jakby galopująca, hiperszybka ucieczka w przód. Nie tylko od tego, co w swej tragicznej treści zdarzyło się przed dekadą, ale i „do” czegoś nowego – w zakresie stylu, charakteru Decapitated, a nawet (odważę się powiedzieć) muzycznego gatunku, który zespół na użytek swych odbiorców stwarza, rozwija i pielęgnuje od „Blood Mantra”.

Jakiż to nowy gatunek, zapytacie… Czy wystarczy umiejętnie połączyć własne, death metalowe korzenie z wpływami thrashowymi, odrobiną nu metalu i groove, żeby zasłużyć na miano twórcy odrębnej gałęzi ostrej muzyki? Słuchając „Anticult” wiem na pewno, że Vogg potrafi niezwykle płynnie skleić pod palcami wszystko to, co gdzieś z zewnątrz napłynęło mu do głowy. Zawsze tworzył eklektycznie, ale teraz ów collage jest bardziej wyrazisty… Czasami słychać konkretne naleciałości. I te słynne „wpływy” opisują już recenzenci, słysząc teraz pomiędzy dźwiękami Decapitated najczęściej Panterę, Lamb Of God czy Hatebreed. Jeśli w ogóle mowa o stylistycznych podobieństwach, to osobiście doszukiwałbym się tu raczej wpływów Slayera, a najbardziej Sepultury… No, ale sam fakt, że każdy coś innego stamtąd wyciąga, już świadczy o artystycznym mistrzostwie Vogga. Wacek jest jednym z najlepszych kompozytorów metalowych na świecie. Ma nie tylko słuch i talent, wrodzonego czuja (groove) i przygotowanie akademickie na poziomie mistrzowskim. Dziś ma również wieloletnie doświadczenie, pozycję międzynarodowego autorytetu oraz bazę oddanych fanów. To wszystko sprawia, że muzyka Decapitated jest niepowtarzalna. A Wackowe riffy, których nie da się pomylić z niczym innym, budują wokół siebie odrębny, własny obszar – gdzieś pomiędzy granicami znanych i omawianych stylów muzycznych. Stawiam raz jeszcze tezę: dziś Decapitated tworzy odrębny gatunek metalu. Może jeszcze nie tak, jak Slayer, ale… już prawie.

Taki też – oryginalny, ale i w jakimś sensie „slejerowski” – jest album „Anticult”. Jego zwarta, diabelnie potężna konstrukcja w swych trzydziestu ośmiu minutach aż bije po oczach podobieństwem formy (miażdżącego pocisku) do arcy-genialnego „Reign In Blood”. Wystrzelić, trafić i zabić. Nie ma tam sekundy na odpoczynek czy chwilę refleksji. Jest najzwyklejsza pięściopiryna, cios w ryj. Gdyby okładka „Vulgar Display Of Power” była jeszcze raz do wykorzystania, należałoby wstawić ją właśnie tutaj, na nowy Decap. Skoro zaś pewne jest, że brzmieniowo czy stylistycznie „Anticult” jest wersją rozwojową „Mantry” – owo zabójcze tempo właśnie go od poprzedniczki odróżnia. Owszem, „Blood Mantra” była szybka i zwarta. I nawet też podobna formą do „trójki” Slayera. Ale miała w swej budowie wyraźną fazę zwolnienia – a raczej refleksji, jakby podsumowującej obserwowaną zagładę. Jako całość nowy album takim fragmentem nie dysponuje, ale też byłby on absolutnie zbędny. Trochę inna tu filozofia: zmiażdżyć i unicestwić, nie dawać możliwości kontemplacji dzieła zniszczenia. I to właśnie największa różnica między „Mantrą” a „Cultem”: klimat. Atmosfera poprzedniczki, bardzo sugestywna, duszna, wręcz gęsta od pyłu nad bitewnymi zgliszczami ustępuje na rzecz siły jednego, potężnego ciosu. A po nim nie ma się już nad czym zastanawiać.

Dwie sprawy, związane z zawartością płyty „Anticult” są dość powszechnie komentowane. Po pierwsze – gra perkusji, w opinii krytyków zbyt monotonna i prosta. Nieprawda: gary są wymyślone dokładnie tak, jak trzeba. Tam, gdzie nie ma miejsca na przejścia czy subtelne zagęszczenia, Vogg ich po prostu nie napisał. To i Michał zagrał tak, jak było w nutach. A zagrał świetnie. „Mieli” ten bęben nieziemsko, na najwyższych obrotach, aż nogi i łby rwą się do podskakiwania. Oj, będzie dobrze na koncertach! Po drugie: wokal Rasty. Że niby zbyt płaski, skrzeczący, bliski stylistyce Maxa Cavalery… Owszem, Rasta śpiewa inaczej niż na „Carnival…”, a prawie tak samo, jak na „Mantrze”.  Ale śpiewa po swojemu. Tak, jak do tej muzyki pasuje i jest potrzebne.

Nie chcę tu analizować po kolei utworów na „Anticult”. Wszystkie mają niewiarygodną moc i siłę zniszczenia, wynikają jeden z drugiego, następują po sobie jak rozdziały dobrze napisanej powieści. Która zresztą szybko się kończy, pozostawiając – czegóż innego się spodziewać – wrażenie oczywistego niedosytu. „Anticult” zapętliłem sobie w odtwarzaczu, jak kiedyś „Mantrę”. Po jakimś czasie tamtą płytę zacząłem jednak przewijać, puszczając kilka taktów „Blindness” omijałem także „Red Sun”, szukając bonusowej „Mothry”… Dziś nie robię tego z „Anticult”. Gdy nadciąga kapitalny „Never” czekam niecierpliwie, aż wybrzmi po nim finałowy „Amen” – i jadę od początku. Klimat „Blood Mantra”, od którego byłem w swoim czasie uzależniony, jest dla mnie – jeszcze – wartością, której na syntetycznym „Anticult” trochę brakuje. Ale wiem, że obie te płyty są dla słuchacza obowiązkiem.